Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΙ ΕΝΑΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ
Ο μουσικός είμαι εγώ. Το κείμενο είναι σκέψεις μου που μπορείτε να προσπεράσετε ελεύθερα. Όσοι επιθυμείτε, ρίξτε μια ματιά.
Γιατί ένας μουσικός γράφει για πολιτικούς; Δεν ξέρω για τους άλλους, εγώ έχω κάποιες «εμμονικές» απόψεις, κάτι σαν θέσφατα στη ζωή μου, κι όσο κι αν σιχαίνομαι τον απόλυτο λόγο εν γένει, διαπιστώνω πως κάποιες τέτοιες απόψεις που κουβαλάω χρόνια δε λένε ν’ αλλάξουν.
Πάντα πίστευα πως ένας καλλιτέχνης (απ’ όπου κι αν προέρχεται) οφείλει να είναι κι ένας εν δυνάμει επαναστάτης. Ένας άνθρωπος που αφουγκράζεται γύρω και μέσα του, κριτικάρει, σχολιάζει και υπερασπίζεται ιδέες που εξυμνούν την παρουσία του ανθρώπου στη γη, είναι υπέρμαχος της ισονομίας και στηλιτεύει τον ρατσισμό, προστατεύει αδύναμους, νοιάζεται για το περιβάλλον, με δύο λόγια αναζητά με πάθος για τον κόσμο εκείνο που λαχταράει για τον εαυτό του, αρμονία και ισορροπία.
Φυσικά και λαθεύει, ατελές ον είναι. Τα όποια λάθη προκύπτουν, γίνονται διδάγματα και ο αληθινός άνθρωπος γνωρίζει ν’ ακούει, αναγνωρίζει, παραδέχεται, αλλάζει χωρίς φόβο.
Και γιατί –θα μου πείτε- να μιλήσει με λόγο και να μην το κάνει μέσα από την τέχνη του;
Σωστά, αυτό κάνει, εκτός από καλλιτέχνης όμως παραμένει ένας θνητός, ένας πολίτης σαν όλους μας… Και του αναλογούν μία γνώμη και μία φωνή, όπως στον καθένα.
Οι περισσότεροι πολιτικοί η αξιωματούχοι που έχω γνωρίσει (είτε δημόσια, είτε κατ’ ιδίαν), είναι άνθρωποι μορφωμένοι, κάποιοι ιδιαιτέρως εύστροφοι και σαφώς καθόλου βλάκες (εντάξει, εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν και παντού). Μην αυταπατάσθε. Το πρόβλημα προκύπτει επειδή εκόντες άκοντες καταλήγουν να υπηρετούν την πολιτική των κομμάτων και όχι των ιδεών. Κατά κανόνα γνωρίζουν την αλήθεια, παραμένουν όμως παγιδευμένοι στα στεγανά που δημιουργούν τα κομματικά σύνορα, υιοθετούν ξύλινο λόγο, μαθαίνουν πώς να περιστρέφονται γύρω από έννοιες ασαφείς η απροσδιόριστες και καταλήγουν πιόνια, αγοράζουν και πουλάν άλλοθι κατά το δοκούν και κάποιοι καταφέρνουν και κοιμούνται κιόλας τα βράδια. Κάποιοι άλλοι πάλι, δεν έχουν ιδιαίτερες ανησυχίες και αναστολές, παίζουν το παιχνίδι χωρίς πολλά πολλά, τραβάνε και καμμιά σκανδάλη άμα λάχει, γεμίζουν τις τσέπες κι όλα καλά. Χαζοί όμως δεν είναι. Ίσως αυτό είναι τελικά που μας τρομάζει περισσότερο απ’ όλα και κάνει κάποιους από μας να στραφούμε στην τέχνη, όχι απλά γιατί είναι μεγαλειώδες από μόνο του, αλλά γιατί είναι και η κρυψώνα μας.
Το ζήτημα είναι πως δεν είναι όλοι ίδιοι…
Κι εδώ έρχονται οι αριθμοί, οι αναλύσεις, οι διαφωνίες, το τι και πως διαβάζει κάποιος, με ποιόν τρόπο το αξιολογεί και πόσο ταυτίζεται η όχι με πρόσωπα και απόψεις, κατά πόσο προσωποποιεί το όλον και εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια, σε τι βαθμό ακούει την καρδιά και το μυαλό του και όχι υποσχέσεις και δεσμεύσεις.
Του λόγου μου μεγάλωσα ανάμεσα σε οικογένειες στα άκρα του πολιτικού ορίζοντα. Βασιλοχουντικοί από τη μία, βαμμένοι κομμουνιστές από την άλλη. Αυτοί οι άνθρωποι με έμαθαν πως τίποτα δεν μπορεί να μαγαρίσει την ψυχή των απλών ειρηνικών ανθρώπων, μου δίδαξαν πως οι λαοί είναι αδέλφια, άνθρωποι του πλανήτη με κοινούς στόχους και οράματα. Η πολιτική και οι πολιτικοί των κομμάτων, κατά κανόνα θέλουν να ξεχνάμε την ουσία και να μένουμε στον τύπο, να βλέπουμε το δένδρο και όχι το δάσος. Διαίρει και βασίλευε… Η ζωή μας είναι λίγη για να ελπίζουμε σε δραστικές μεταβολές, οι αλλαγές χρειάζονται πολύ χρόνο, όμως μπορούμε –ο καθένας από μας- να ξεκινήσουμε να επιζητάμε την αρμονία μέσα μας, με τις όποιες δυνάμεις και δυνατότητες έχουμε, νάμαστε περήφανοι πρώτα για τους εαυτούς μας και να νοιώσουμε πως γίνεται μία αρχή.
Ο μουσικός είμαι εγώ. Το κείμενο είναι σκέψεις μου που μπορείτε να προσπεράσετε ελεύθερα. Όσοι επιθυμείτε, ρίξτε μια ματιά.
Γιατί ένας μουσικός γράφει για πολιτικούς; Δεν ξέρω για τους άλλους, εγώ έχω κάποιες «εμμονικές» απόψεις, κάτι σαν θέσφατα στη ζωή μου, κι όσο κι αν σιχαίνομαι τον απόλυτο λόγο εν γένει, διαπιστώνω πως κάποιες τέτοιες απόψεις που κουβαλάω χρόνια δε λένε ν’ αλλάξουν.
Πάντα πίστευα πως ένας καλλιτέχνης (απ’ όπου κι αν προέρχεται) οφείλει να είναι κι ένας εν δυνάμει επαναστάτης. Ένας άνθρωπος που αφουγκράζεται γύρω και μέσα του, κριτικάρει, σχολιάζει και υπερασπίζεται ιδέες που εξυμνούν την παρουσία του ανθρώπου στη γη, είναι υπέρμαχος της ισονομίας και στηλιτεύει τον ρατσισμό, προστατεύει αδύναμους, νοιάζεται για το περιβάλλον, με δύο λόγια αναζητά με πάθος για τον κόσμο εκείνο που λαχταράει για τον εαυτό του, αρμονία και ισορροπία.
Φυσικά και λαθεύει, ατελές ον είναι. Τα όποια λάθη προκύπτουν, γίνονται διδάγματα και ο αληθινός άνθρωπος γνωρίζει ν’ ακούει, αναγνωρίζει, παραδέχεται, αλλάζει χωρίς φόβο.
Και γιατί –θα μου πείτε- να μιλήσει με λόγο και να μην το κάνει μέσα από την τέχνη του;
Σωστά, αυτό κάνει, εκτός από καλλιτέχνης όμως παραμένει ένας θνητός, ένας πολίτης σαν όλους μας… Και του αναλογούν μία γνώμη και μία φωνή, όπως στον καθένα.
Οι περισσότεροι πολιτικοί η αξιωματούχοι που έχω γνωρίσει (είτε δημόσια, είτε κατ’ ιδίαν), είναι άνθρωποι μορφωμένοι, κάποιοι ιδιαιτέρως εύστροφοι και σαφώς καθόλου βλάκες (εντάξει, εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν και παντού). Μην αυταπατάσθε. Το πρόβλημα προκύπτει επειδή εκόντες άκοντες καταλήγουν να υπηρετούν την πολιτική των κομμάτων και όχι των ιδεών. Κατά κανόνα γνωρίζουν την αλήθεια, παραμένουν όμως παγιδευμένοι στα στεγανά που δημιουργούν τα κομματικά σύνορα, υιοθετούν ξύλινο λόγο, μαθαίνουν πώς να περιστρέφονται γύρω από έννοιες ασαφείς η απροσδιόριστες και καταλήγουν πιόνια, αγοράζουν και πουλάν άλλοθι κατά το δοκούν και κάποιοι καταφέρνουν και κοιμούνται κιόλας τα βράδια. Κάποιοι άλλοι πάλι, δεν έχουν ιδιαίτερες ανησυχίες και αναστολές, παίζουν το παιχνίδι χωρίς πολλά πολλά, τραβάνε και καμμιά σκανδάλη άμα λάχει, γεμίζουν τις τσέπες κι όλα καλά. Χαζοί όμως δεν είναι. Ίσως αυτό είναι τελικά που μας τρομάζει περισσότερο απ’ όλα και κάνει κάποιους από μας να στραφούμε στην τέχνη, όχι απλά γιατί είναι μεγαλειώδες από μόνο του, αλλά γιατί είναι και η κρυψώνα μας.
Το ζήτημα είναι πως δεν είναι όλοι ίδιοι…
Κι εδώ έρχονται οι αριθμοί, οι αναλύσεις, οι διαφωνίες, το τι και πως διαβάζει κάποιος, με ποιόν τρόπο το αξιολογεί και πόσο ταυτίζεται η όχι με πρόσωπα και απόψεις, κατά πόσο προσωποποιεί το όλον και εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια, σε τι βαθμό ακούει την καρδιά και το μυαλό του και όχι υποσχέσεις και δεσμεύσεις.
Του λόγου μου μεγάλωσα ανάμεσα σε οικογένειες στα άκρα του πολιτικού ορίζοντα. Βασιλοχουντικοί από τη μία, βαμμένοι κομμουνιστές από την άλλη. Αυτοί οι άνθρωποι με έμαθαν πως τίποτα δεν μπορεί να μαγαρίσει την ψυχή των απλών ειρηνικών ανθρώπων, μου δίδαξαν πως οι λαοί είναι αδέλφια, άνθρωποι του πλανήτη με κοινούς στόχους και οράματα. Η πολιτική και οι πολιτικοί των κομμάτων, κατά κανόνα θέλουν να ξεχνάμε την ουσία και να μένουμε στον τύπο, να βλέπουμε το δένδρο και όχι το δάσος. Διαίρει και βασίλευε… Η ζωή μας είναι λίγη για να ελπίζουμε σε δραστικές μεταβολές, οι αλλαγές χρειάζονται πολύ χρόνο, όμως μπορούμε –ο καθένας από μας- να ξεκινήσουμε να επιζητάμε την αρμονία μέσα μας, με τις όποιες δυνάμεις και δυνατότητες έχουμε, νάμαστε περήφανοι πρώτα για τους εαυτούς μας και να νοιώσουμε πως γίνεται μία αρχή.
